veli toplantısı

gereksiz anacım, başka da bir şey değil. genç dimağların bir süreliğine baskı altında yaşamalarına sebep olur o kadar, başka bir işe yaradığı görülmemiştir.

1999-2000 eğitim öğretim yılı 1. dönemi. normal bir edirne pazarı. yine veli toplantısı, yine annenin eve o sinirli dönüşü. ulan ne yaptığını bilmemek midir en kötüsü, yoksa kaçacak bir yerin olmaması mıdır acaba, hiç bilemedim. bir anda bilgisayar kapandı. evet veli toplantısı etkileri görülmeye başlanmıştı, artık bilgisayar yasak. cep telefonumu da alırlardır aslında ama alabilecekleri bir telefonum yoktu henüz, o yüzden bağırdılar sürekli. olayı kavrayamamak gerçekten dert olmuştu. orta iki için oldukça yüksekti ortalamam, hocalarla takışmamıştım da, neydi bu çilenin sebebi acaba. birden babam çağırdı salona, gittim sike sike. "arkadaşlarına uçan tekme atıyormuşsun" dedi. evet hayatımın en anlamsız anıydı belki de, uçan tekme. bruce lee dışında kimsenin yapabildiğini bilmiyordum. belki arnold şıvardzeneger ama onu yazamam diye bilmiyormuş gibi yapmıştım. bir filminde bacaklarını böyle dümdüz yaparak yumruk attığı sahne de fena değildi hani. ben bu düşüncelerdeyken bir böğürtü hayata dönmemi sağladı. "arkadaşlarınla niye iyi geçinmiyorsun?". anladım ki babam uçan tekme konusunda ciddiydi. ama konu ciddi olamayacak kadar uçuktu, işbu sebepten ancak bakabiliyordum boş boş. devam etti babam, "bilgisayar yok bundan sonra, zaten telefonu da meşgul ediyorsun. ders çalışılacak, arkadaşından da özür dilenecek." emirler gelmişti.

okula gittim ertesi gün, hocayla karşılaştım. "hocam kime uçan tekme atmışım ben?" diye sakince sordum. "senin adın neydi" dedi, semih dedim. "aa senin adın da mı semih" diyerek güldü. "senin derslerin iyi ya" dedi. olay çözülmüştü galiba, iki semih karışıp, benim götümde patlamıştı. eh artık öbür semih de muhtemelen hayatının en mutlu anlarını yaşamıştır kısa süreliğine.

ailemin hiç haberi olmadı tabi niye böyle olduğundan ama 2 hafta sonra da unuttular zaten, açtım icq, baktım hatunlar girmiyor artık, bir daha sövdüm hocaya...